اریکسون تکنیک هیپنوز هشیار را که اولین بار توسط هیپولیت برنهایم معرفی شده بود تکمیل نمود و معتقد بود برای ایجادتأثیرات هیپنوتیزمی لازم نیست با مراسم رسمی القاءسوژه را در هیپنوز قرار دهیم. به عقیده وی همه مردم به نحوی تحت هیپنوز بیداری، تلقیناتی را دریافت نموده اند و بسیاری از مشکلات حال حاضر سوژه، به دلیل این تلقینات منفی است. در طی سال های فعالیت های حرفه ای علاوه بر درمان، مسئولیت های متعددی در جوامع معتبر علمی و فرهنگی به عهده وی بود. او مؤسس انجمن امریکایی هیپنوتیزم بالینی و تا مدت ها رییس آن بود. در سال 1979 (یعنی یک سال پیش از مرگش) بنیاد میلتون اریکسون برای اشاعه روش منحصر به فرد این بالینگر برجسته تأسیس شد و از آن پس کنگره ها بین المللی رویکردهای اریکسونی به طور منظم برگزار می شود. بعدها جان گریندر و ریچارد بندلر با مطالعه روش درمانی اریکسون و دو درمانگر موفق دیگر به نام های ویرجینیا ساتیر (خانواده درمانگر) و فریتس پرلز (واضع گشتالت درمانی) مدل مؤثری از ارتباط بین فردی به نام برنامه ریزی عصبی - کلامی را ابداع نمودند.
بعد از جنگ جهانی دوم، هیپنوتیزم علمی با جدیت بیشتری پی گیری شد. انجمن هیپنوتیزم بالینی و تجربی در سال 1949 در ایالات متحده تأسیس شد و در 1959 به صورت یک انجمن بین المللی درآمد. در سال 1957 انجمن دیگری تحت عنوان انجمن امریکایی هیپنوتیزم بالینی شکل گرفت و در هر دوگروه، دانشمندان برجسته ای به تحقیق مشغول شدند. در سال 1955 جامعه پزشکی انگلستان ، هیپنوز را به رسمیت شناخت و توصیه نمود در دانشکده های پزشکی تدریس شود. در 1958 انجمن پزشکی امریکا و انجمن روان پزشکی امریکا هیپنوز را به عنوان یک روش درمانی مؤثر و بی ضرر به رسمیت شناختند. تشکیل این انجمن ها و قانونی شدن هیپنوتیزم پزشکی را را برای تحقیقات علمی گشود و باعث پیشرفت سریع هیپنوتیزم علمی شد.