هیپنوتیزم را می توان حالتی از توجه متمرکز کانونی، تلقین پذیری بالا و کاهش آگاهی محیطی دانست که طی آن ارزیابی های شناختی سوژه به حالت تعلیق نسبی در می آیند. تحت هیپنوز، حرکات و حس های تلقین شده، غیر ارادی و به صورت خودکار اتفاق می افتد. ادراکات تلقین شدن ادارکات معمول سوژه را تغییر داده و جایگزین آن ها می شوند. طی چند ثانیه می توان وارد هیپنوز یا از آن خارج شد. همه هیپنوزها در اصل نوعی «خود هیپنوتیزم»  هستند و زمانی که سوژه اجازه می دهد این شکل از تمرکز توسط فرد دیگری هدایت شود، دگر هیپنوتیزم  نامیده می شود. در چنین حالتی یک ارتباط قوی و حساس بین آن دو ایجاد می شود و قضاوت نقادانه سوژه به تعلیق در می اید.این تمرکز قوی را می توان برای دست یابی به اهداف درمانی، فعالانه ایجاد و سازمان دهی نمود.