بعدهاشارکو- نورولوژیست بزرگ فرانسوی- نیز به هیپنوتیزم علاقمند شد و در پاریس به طور فعال به مطالعه آن پرداخت. شهرت علمی وی موجب رونق تحقیقات در این زمینه شد. او اولین کسی بود که هیپنوز و هیستری را در قالب جملات علمی تشریح نمود. شارکو به کمک تحریکات شدید عصبی مثل به صدا در آوردن ناگهانی یک ناقوس یا روشن کردن ناگهانی یک چراغ پرنور، بیماران هیستریک را (که هیپنوتیزم پذیری بالینی دارند) به سرعت وارد حالتی از انقباض شدید عضلانی (کاتالپسی) می کرد. شارکو وضعیت هیپنوتیزمی را پدیده ای نوروفیزیولوژیک به نام «خواب عصبی» و همانند هیستری علامتی از بیماری ذهن (یک حالت عصبی مصنوعی یا تجربی) می دانست و معتقد بود فقط بیماران هیستریک قابل هیپنوتیز شدن هستند. وی اولین دانشمندی بود که عمق هیپنوتیز را به سه سطح تقسیم نمود. البته این تقسیم بندی امروزه دستخوش تغییرات زیادی شده است:
1- لتارژی یا خواب آلودگی
2- کاتالپسی یا انجماد عضلانی
3- سومنامبولیسم یا خواب گردی