عبارت است از تفکیک علمی هر یک از عناصر هویت حافظه، ادراک، آگاهی و حواس از جریان اصلی هشیاری. هر چه میزان توجه شخص کانونی تر و متمرکز تر باشد، احتمال خروج عناصر فوق از محدوده هشیاری اش بیشتر می شود. بنابراین هر یک از اجزای خودآگاهی شامل درک زمان و مکان، تجربیات حسی و هیجانی و هم چنین فعالیت های بدنی ممکن است بدون هشیاری واقع شوند و یا غیرارادی به نظر برسند. کسانی که هیپنوتیزم پذیری بالایی دارند زمانی که در معرض یک واقعه هیجانی قوی تر قرار گیرند (حتی بدون القای رسمی هیپنوز هم) درجاتی از انفکاک را تجربه می کنند.