عبارت است از توانایی کاستن از آگاهی محیطی و تقویت توجه متمرکز و کانونی. بدین ترتیب در وضعیت هیپنوتیزمی (مشابه زمانی که عدسی یک دوربین را تنظیم می کنیم)، موضوع مورد نظر با جزئیات بیشتر و نسبتاً بدون توجه به اطراف دیده می شود. ورود به حالت هیپنوز، مشابه یک کار عدسی درشت نمای روان شناختی است که روی موضوع مورد نظر متمرکز می شود. هر چه توجه، شدیدتر و کانونی تر شود، آگاهی از زمان و مکان کمتر خواهد شد.